Hoe verliefd mag je zijn? - Katarina von Bredow

Katarina is vijftien en woont met haar broertje en vader en zijn vriendin Maria. Haar moeder is weggegaan toen ze nog heel klein was. Katarina is onafscheidelijk van haar beste vriendin Frida, het populairste meisje van de school, en Katarina bewondert Frida erg. Het is het begin van het schooljaar, Katarina gaat naar de derde, en opeens verandert alles om haar heen.
Haar vader en Maria gaan uit elkaar en dat maakt dat Katarina steeds meer gaat nadenken over haar relatie met Maria, die toch acht jaar bij hun gewoond heeft, en over de relatie met haar eigen moeder.
Haar broertje wordt ondertussen steeds stiller en lijkt iets te verbergen.
Daarbij komt nog dat er een nieuwe jongen in Katarina's klas komt, Adam. Frida besluit achter hem aan te gaan, maar het wordt Katarina steeds duidelijker dat Adam haar eigenlijk leuk vindt en dat is wederzijds.....Maar dat kan Katarina natuurlijk niet maken tegenover Frida. Hoe loopt dit alles af?
Wat zo mooi aan dit verhaal is, is in de eerste plaats dat heel goed beschreven wordt hoe wij als mensen allemaal met elkaar in verband staan. Zo is Katarina nauw verbonden met haar vader, moeder, Frida, haar broertje en Adam. Het bestaan van al die verschillende lijnen maakt dat keuzes weleens heel moeilijk zijn. Want je kunt het duidelijk niet iedereen en jezelf tegelijk naar de zin maken. Je ziet dat Katarina het hiermee heel moeilijk heeft, maar wat haar erg sympathiek maakt, is dat Katarina wel heel erg haar best doet en weet hoe belangrijk het is om eerlijk te zijn, naar anderen en naar jezelf. En dat is wat Katarina dan ook steeds probeert en wat haar uiteindelijk lukt. Daarbij blijft ze wel rekening houden met de gevoelens van anderen en dat maakt haar een bewonderenswaardige hoofdpersoon met wie je graag meeleeft!

Mee met Aeneas door Imme Dros

In “ Mee met Aeneas” vertelt Imme Dros een verhaal op een nieuwe, haar eigen, manier dat in de eerste eeuw voor christus door de Romeinse dichter Vergilius is geschreven. Imme Dros heeft eerder verhalen uit de oudheid opnieuw verteld. Odysseus: een man van verhalen, Ilios: het verhaal van de Trojaanse oorlog en Griekse mythen zijn hiervan voorbeelden. Hier beschrijft Dros de lotgevallen van de Trojaanse zanger Arion die nadat Troje door de Grieken veroverd is, vlucht met een groep Trojanen onder leiding van de Trojaanse prins Aeneas, op zoek naar een plaats waar zij een nieuw leven kunnen beginnen, een nieuwe stad kunnen stichten. Een van de belangrijkste kenmerken van de boeken van Imme Dros heb ik altijd haar humor gevonden en in dit boek is het niet anders. Deze humor maakt dat het verhaal heel vlot verteld wordt, dat het snel wegleest. Stiekem echter blijft daarbij het verhaal en het prachtige taalgebruik van de oorspronkelijke schrijver overeind. Met mooie woorden en vergelijkingen. Bovendien maakt Dros het oorspronkelijke verhaal interessanter en spannender doordat ze het verhaal laat vertellen door de zanger, een jongen van een jaar of zestien, waardoor de vele dingen die er in het verhaal gebeuren dingen worden die hij meemaakt. Dat verschil is cruciaal, er gebeurt niet zomaar iets, hij maakt het mee en het voelt, doordat je erbij leest wat hij ervan vindt en erbij voelt, alsof je er zelf bij bent. Zo is het iedere keer weer spannend als ze bij een vreemde kust aanmeren met hun schip, wat zullen ze daar vinden? En de grote vraag blijft natuurlijk of ze op een dag een nieuwe plaats vinden om een stad te stichten? En zal Arion de Trojaanse prinses Kassandra ooit nog terugzien, of vergeten?

Manhattan door Rob Ruggenberg

“Manhattan” is net als het vorige boek een historische roman en omdat ik gek ben op geschiedenis besloot ik deze te lezen. Wat ik in de eerste plaats leuk vond was dat het boek gaat over het verleden, het verhaal speelt in 1642, van de Nederlanders in wat nu New York is. Vorig jaar was het precies vierhonderd jaar geleden dat de Nederlanders hun kolonie op Manhattan stichtten en zo New York deden ontstaan, en hoewel deze geschiedenis interessant is weten veel mensen er erg weinig van. Het is leuk dat dit boek hierin verandering kan brengen, historisch klopt het in ieder geval goed.
Peye laat zijn moeder in Amsterdam achter om zijn vader, de baas van de Nederlandse kolonie op Manhattan, met zijn eigen bestaan te confronteren. Eenmaal daar raakt Peye meteen in moeilijkheden en daarin maakt hij vrienden met een zwarte jongen, een ontsnapte slaaf, en een meisje dat bij een indianenstam hoort. Niet de gemakkelijkste situatie, want in Manhattan leven Nederlanders, zwarte slaven en Indianen samen en dat dreigt op een gegeven moment helemaal mis te gaan. Peye moet dan ook, om op zijn beurt zijn vrienden te kunnen helpen, heel creatief zijn en het is deze vindingrijkheid die hem en zijn vrienden uiteindelijke redt, maar dat gaat bepaald niet zonder slag of stoot en Peye moet, net als personages uit de eerdere boeken, kiezen wat goed is en wat fout en het is dit proces dat in dit boek goed en op een heel spannende manier beschreven wordt.

Allemaal willen we de hemel van Els Beerten

Ik wil beginnen met te zeggen dat ik dit een fantastisch boek vond! Hierna zal ik proberen uit te leggen waarom. Dit boek draait om de familie Claessen en om Ward Dusoleil, de beste vriend van de oudste zoon Jef en de vriend van Renée, de dochter. Verder is er ook nog Remi, de jongste zoon. Deze familie woont tijdens de Tweede Wereldoorlog op het Belgische platteland. De beschrijving van de gebeurtenissen in hun leven wordt afgewisseld met de beschrijving van Wards leven vanaf het moment dat hij in Rusland voor de nazi’s ging vechten. Ward vertelt zijn eigen verhaal en het leven van het gezin wordt verteld vanuit de kleine Remi, Jef en Renee. De tijdssprongen en perspectiefwisselingen maken het verhaal spannend. Alle personages hebben immers hun eigen geheimen en hun eigen beperkte kijk op het verleden. Je komt als lezer dus alleen meer te weten als het personage dat aan het woord is iets nieuwe ontdekt of meemaakt. De belangrijkste vraag vanaf het begin is waarom Jef niet blij is met zijn medaille, gekregen voor heldenmoed? De lezer moet voor het antwoord de verschillende puzzelstukjes in elkaar passen tot een onverwacht, schokkend geheel.
Verder vind ik dat dit boek een heel mooi en realistisch beeld van de Tweede Wereldoorlog geeft. Het beschrijft de verschrikkingen van de oorlog maar op een bijzondere manier. In kleine gebeurtenissen die voor mensen, om allerlei redenen van levensbelang kunnen zijn. Zo wordt de fanfare waarvan de vader en kinderen lid zijn opgeheven, hun koe wordt in beslag genomen, en vriendschappen en verliefdheden worden onmogelijk door de kant die sommige mensen kiezen. Dit zijn voor mensen zeer belangrijke dingen hoewel ze nog niet eens over leven en dood gaan. Waar het wel over leven en dood gaat, bij de beschrijvingen van Wards leven aan het front en op de vlucht, kiest Beerten haar woorden naar mijn idee heel goed. Zeer dramatische dingen worden heel eenvoudig en daardoor des te aangrijpender beschreven. Een voorbeeld: “Ik ga naast haar liggen, leg mijn arm om haar heen. Ze is zo koud. Ik wil haar vingers in de mijne leggen, maar het lukt niet zo goed. ‘Toe dan, Isa,’ zeg ik. (…) “En waarom geeft ze geen krimp? Ze is zomaar, zonder mij, doodgegaan. Dat was niet de bedoeling. We zouden een huis bouwen met een tuin vol seringen, vijf kinderen krijgen, ontelbaar veel kleinkinderen, en samen doodgaan van ouderdom. Ik zou sax blijven spelen tot ik geen tanden meer had en zij, zij zou er altijd zijn.’ Dit kreeg mij met gemak aan het huilen.
Op deze manier weet Beerten steeds weer heel treffend de gevoelens van alle personages te beschrijven en voor ieder personage voel je uiteindelijk sympathie doordat motieven en beweegredenen je veel begrip voor ieder personage geven. Dat leidt tot het ontstaan van wat ik zelf altijd heel erg belangrijk vind aan een boek. Door de manier waarop je deze personages leert kennen kun je niet meer zeggen wie het goed deed, en wie fout. Het leert je -en zo voel je het erna ook echt!- dat er niet twee, maar wel twintig kanten aan een medaille zijn en dat je mensen niet zomaar moet veroordelen, omdat je over alles op verschillende manieren kan denken. De werkelijkheid is niet zwart en niet wit, maar grijs en de waarheid ligt in het midden.

Dief van de tijd door Mikael Engstrom

Dit boek heb ik uit de kast gepakt omdat het geschreven is door een Zweed en ik erg houd van Scandinavische boeken en films omdat ze altijd zo realistisch zijn, eigenlijk zo echt dat het soms zelfs pijnlijk is om te zien of te lezen. Dat gaat voor dit boek zeker op. Net als in Het grote misschien zit het hoofdpersonage van dit boek nog op school en maakt hij deel uit van een vriendengroep. Er is echter een groot verschil tussen dit en het vorige hoofdpersonage: Steppo heeft het een stuk minder goed getroffen dan Miles Halter. Hij woont samen met zijn moeder op de dertiende verdieping van een flat in een slechte buurt. Zijn vrienden zijn Dick en Hakan en Steppo is verliefd op Tahsin. Dick en Hakan hebben duidelijke dromen, gitaar spelen en het leger ingaan, maar balanceren steeds op het randje van het doen van hele domme, soms zelfs criminele dingen. Steppo lijkt zich van dit randje meer bewust dan zijn vrienden en als lezer ben je daar blij mee, Steppo is een aardige jongen en je gunt hem geen problemen. Hetzelfde geldt voor zijn gezinssituatie: zijn vader is pas overleden wat hem veel verdriet doet en zijn verdrietige en vooral boze moeder maakt dit niet beter. Toch raakt Steppo op een gegeven moment via Hakan diep in de problemen. Ik merkte dat ik dit als lezer heel erg vond en iedere keer hoopte dat hij iemand om hulp zou vragen. Maar dat doet Steppo niet, niet op een van de honderd momenten dat hij daar de kans voor had of dit had moeten doen. Zijn leven speelt zich namelijk in een heel andere wereld af dan dat van Miles Halter en bovendien is hij ook nog eens, wel net als Miles, vijftien of zestien waardoor hij denkt nergens hulp te kunnen vragen en alles alleen op te moeten lossen. Steppo’s wereld is een wereld van volwassenen die al nauwelijks voor zichzelf kunnen zorgen, laat staan dat ze zich om hun kinderen bekommeren. Deze ouders weten totaal niet wat hun kinderen bezighoudt en dat maakt dat hun kinderen eenzaam en alleen voortploeteren. Niet weten wat goed is en wat slecht, wat kan en niet kan, en bovenal, bij wie ze met problemen terecht kunnen en hoe ze dat moeten aanpakken. Dit verhaal maakt je in een klap pijnlijk duidelijk dat deze wereld er ook is, hoe ver deze ook van mijn en jouw wereld afstaat. En dat zorgde er bij mij bijvoorbeeld voor dat ik het mogelijke verhaal kon zien achter berichten over jeugdcriminaliteit in de krant. Het geeft je een completer, en pijnlijker, beeld van de wereld waarin we leven. Dat Steppo uiteindelijk de goede keuze maakt, na een lang en heel spannend verhaal dat draait om die keuze, wekt veel bewondering: voor hem in zijn omgeving was deze beslissing immers niet vanzelfsprekend. Daardoor geeft zijn keuze ook hoop, maar of die hoop realistisch is? Ik weet het niet.

Het grote misschien - John Greene

Het boek vertelt het verhaal van Miles Halter, een jongen van een jaar of zestien, en zijn eerste jaar op kostschool in Alabama. Ik heb altijd een beetje moeite met de vertaling van verhalen over jongeren uit het Amerikaans. Ik vind ze altijd zo vreemd vertaald. Het Amerikaans schemert erdoorheen, maar klinkt vreemd in het Nederlands. Ook al ben je dat met me eens bij het lezen van de eerste pagina’s, lees vooral door, want je went er wel aan en het boek is zeker de moeite waard. Het eerste dat me aan het verhaal aansprak was het ik-perspectief, omdat je zo de diepste gevoelens en ideeën van het hoofdpersonage leert kennen. En op een realistische manier: Miles is over het algemeen heel aardig, maar kan ook ineens kribbig zijn, Miles is verliefd op Alaska Young en bewondert haar, maar haat haar impulsiviteit. Zo zijn echte mensen, hun gevoelens en gedachten zijn nu eenmaal vaak tegenstrijdig. Zo leer je in dit boek een echt mens kennen, en dat ook nog in een erg interessante periode in zijn leven: zijn eerste jaar op kostschool waar hij nieuwe mensen leert kennen en nieuwe dingen meemaakt. Spannende, grappige, gewone en verdrietige dingen, maar wat deze gebeurtenissen gemeen hebben is de manier waarop ze beschreven worden: vanuit de slimme, realistische en grappige analyse van Miles, die in het middelpunt van de gebeurtenissen staat, zelf. Dit zorgt ervoor dat je je bijna deel van zijn vriendengroep voelt. Dit riep bij mij herinneringen op aan mijn eigen schooltijd en de manier(en) waarop ik mezelf en mijn vrienden zag en de gedachte dat ik het misschien best wel eens mis gehad heb. Dat effect van het verhaal vond ik erg leuk en maakte dat ik het heel jammer vond dat het boek uit was. Want hoe zal het Miles verder vergaan?

Door mij gelezen boeken, een lijstje....

Rechts naast mijn blogberichten vind je de lijst die ik sinds 1 januari 2004 bijgehouden heb van gelezen boeken. De lijst is niet volledig, ben soms een beetje slordig geweest met bijhouden, maar beschrijft wel het grootste deel. Achter ieder boek heb ik ook een cijfer gezet: dit is mijn beoordeling van het boek. Op een schaal van 1, enorm slecht in alle opzichten, tot 10, gewoonweg fantastisch. Als je benieuwd ben naar het waarom achter een cijfer, vraag het me gerust, ik licht mijn beoordeling graag uitgebreider toe.

Ik zal deze lijst vanaf nu trouw met ieder boek dat ik lees uitbreiden!

Welkom!

Welkom op mijn blog!

Vandaag begin ik een blog over, de titel van mijn weblog zegt het al, taal en literatuur, over boeken en lezen. Lezen is mijn grootste hobby sinds ik kan lezen, dus ongeveer sinds ik in groep drie van de basisschool zat. In groep vier begon ik met het lezen van Roald Dahl. Het eerste boek dat ik van hem las, was de Grote Vriendelijke Reus. Daarna verslond ik de historische romans van Thea Beckman.

Sindsdien heb ik gelezen, waar ik kon en wanneer ik kon. In bad, op het strand, in bed, op de bank, in de trein, na het opstaan, 's middags als ik eigenlijk iets anders moest doen, voor het slapen gaan en tot diep in de nacht.

Uiteindelijk ben ik via de eindeloze rij kinderboeken die ik gelezen heb aanbeland bij literatuur voor volwassenen. De stap van kinderboeken naar literatuur voor volwassenen was een grote en moeilijke. Op een gegeven moment was ik te oud voor kinderboeken, vond ze niet meer zo leuk, maar te jong voor boeken voor volwassenen. In de wereld die daarin beschreven werd, voelde ik me nog niet echt thuis. Gelukkig komen er steeds meer boeken, in alle talen, die deze stap verkleinen. En zo meehelpen je leesplezier te behouden! Die bedoeld zijn voor lezers die geen kind meer zijn, maar ook nog niet volwassen. Deze boeken vallen onder de noemer Young Adult Literature en zijn er voor jongvolwassenen voor wie literatuur voor volwassenen te lastig is. Te lastig omdat je nog te weinig van de dingen in die boeken beschreven zelf meegemaakt en gevoeld hebt. Uiteindelijk echter wordt iedereen volwassen en dan zijn de onderwerpen, verhalen en personages in literatuur geschreven door volwassenen voor volwassenen veel beter te begrijpen. Omdat je die dingen zelf meemaakt, meegemaakt hebt, morgen mee zou kunnen maken of gisteren meegemaakt zou kunnen hebben.

In deze blog zal ik verslag doen van mijn lezen: ik zal schrijven over zowel de boeken voor volwassenen als voor jongeren, young adults, die ik lees. Na elk boek voor volwassenen lees ik een boek voor jongvolwassenen. Ik hoop met deze blog een goede indruk te geven van de boeken die ik lees, hoewel mijn indruk natuurlijk persoonlijk is en blijft. Misschien helpt mijn blog je bij het kiezen van een boek als je dat voor school moet, of gewoon als je zin hebt om te lezen maar geen inspiratie voor het bedenken van een nieuw te lezen boek hebt.

Voor mij is deze blog in ieder geval een manier om te kunnen schrijven, iets wat ik naast lezen ook erg leuk vind! En dat nog wel over mijn grootste hobby. Wat ik met deze blog voor jou kan betekenen moet je zelf maar uitmaken! Als ik een bescheiden bijdrage heb kunnen leveren aan het leesplezier van een mens, ben ik al blij!