Dief van de tijd door Mikael Engstrom

Dit boek heb ik uit de kast gepakt omdat het geschreven is door een Zweed en ik erg houd van Scandinavische boeken en films omdat ze altijd zo realistisch zijn, eigenlijk zo echt dat het soms zelfs pijnlijk is om te zien of te lezen. Dat gaat voor dit boek zeker op. Net als in Het grote misschien zit het hoofdpersonage van dit boek nog op school en maakt hij deel uit van een vriendengroep. Er is echter een groot verschil tussen dit en het vorige hoofdpersonage: Steppo heeft het een stuk minder goed getroffen dan Miles Halter. Hij woont samen met zijn moeder op de dertiende verdieping van een flat in een slechte buurt. Zijn vrienden zijn Dick en Hakan en Steppo is verliefd op Tahsin. Dick en Hakan hebben duidelijke dromen, gitaar spelen en het leger ingaan, maar balanceren steeds op het randje van het doen van hele domme, soms zelfs criminele dingen. Steppo lijkt zich van dit randje meer bewust dan zijn vrienden en als lezer ben je daar blij mee, Steppo is een aardige jongen en je gunt hem geen problemen. Hetzelfde geldt voor zijn gezinssituatie: zijn vader is pas overleden wat hem veel verdriet doet en zijn verdrietige en vooral boze moeder maakt dit niet beter. Toch raakt Steppo op een gegeven moment via Hakan diep in de problemen. Ik merkte dat ik dit als lezer heel erg vond en iedere keer hoopte dat hij iemand om hulp zou vragen. Maar dat doet Steppo niet, niet op een van de honderd momenten dat hij daar de kans voor had of dit had moeten doen. Zijn leven speelt zich namelijk in een heel andere wereld af dan dat van Miles Halter en bovendien is hij ook nog eens, wel net als Miles, vijftien of zestien waardoor hij denkt nergens hulp te kunnen vragen en alles alleen op te moeten lossen. Steppo’s wereld is een wereld van volwassenen die al nauwelijks voor zichzelf kunnen zorgen, laat staan dat ze zich om hun kinderen bekommeren. Deze ouders weten totaal niet wat hun kinderen bezighoudt en dat maakt dat hun kinderen eenzaam en alleen voortploeteren. Niet weten wat goed is en wat slecht, wat kan en niet kan, en bovenal, bij wie ze met problemen terecht kunnen en hoe ze dat moeten aanpakken. Dit verhaal maakt je in een klap pijnlijk duidelijk dat deze wereld er ook is, hoe ver deze ook van mijn en jouw wereld afstaat. En dat zorgde er bij mij bijvoorbeeld voor dat ik het mogelijke verhaal kon zien achter berichten over jeugdcriminaliteit in de krant. Het geeft je een completer, en pijnlijker, beeld van de wereld waarin we leven. Dat Steppo uiteindelijk de goede keuze maakt, na een lang en heel spannend verhaal dat draait om die keuze, wekt veel bewondering: voor hem in zijn omgeving was deze beslissing immers niet vanzelfsprekend. Daardoor geeft zijn keuze ook hoop, maar of die hoop realistisch is? Ik weet het niet.